Kiedy Bóg zasypia...ty nie zaśniesz. Do kartki ostatniej. Bo to krwawa opowieść o mechanizmach zdobywania władzy, o jej smaku, magii i zabójczym uroku. O mężach i kapłanach opętanych żądzą władania życiem, majątkami, myślą, mową oraz uczynkami naszemi... Kiedy Bóg zasypia słychać lament nieszczęśników rozszarpywanych przez strzygi, ożywieńców, dziwożony i południce, które prócz ciała wyżerają i duszę... Inne demony, ludzkie namiętności, żerują w błocie i kurzu bitew, przelewając smołę i krew. Jest też miłość silniejsza niż śmierć. Dosłownie - sięga grobu. Utwór Rafała Dębskiego usatysfakcjonuje historyków, urzeknie wielbicieli fantastyki oraz religioznawców i wprawi w zachwyt miłośników mrocznych opowieści. Autor, łącząc intencjonalnie elementy grozy, mitologii słowiańskiej i historii, odtwarza na swój własny i niepowtarzalny sposób początkowe lata istnienia polskiej państwowości. Celem powieści, której realia zostały uzupełnione elementami fantasy (na wyróżnienie zasługują żercy, wilkołaki, strzygi, ożywieńcy), jest nie tylko przedstawienie dawnych dziejów, lecz także zobrazowanie ideologicznego starcia pomiędzy chrześcijaństwem a pogaństwem. Starcia, które opiera się głównie na paradoksach. Oto katolicy wzywają na pomoc świtę Światowida podczas, gdy wyznawcy bożków nawracają się na "niemieckiego Boga". Przenikanie monoteizmu i politeizmu może dziś wydawać się abstrakcyjne, ale w XI wieku zapewne było inaczej. Co prawda Dębski zachowuje polityczną poprawność w tej kwestii (po jednej i po drugiej stronie znajdziemy bohaterów zarówno pozytywnych jak i negatywnych), ale nie można mu odmówić sugestywności w przedstawieniu tematu. Może to kwestia poprawności, a może paradoks wiary. Może… (Izabela Jeżowska).